طه حسین، ادیب، نویسنده، سخنور بزرگ مصری و نقاد معاصر عرب. از پیشگامان
جنبش نوگرایی در مصر بود که در 28 نوامبر سال 1889 میلادی به دنیا آمد.
در کودکی بر اثر عفونت چشم و درمان غلط بیماری، نابینا شد و با اینکه این
واقعه قبل از سن 6 سالگی اش بود، ولی نبوغ و استعدادش از همان زمان
مشاهده و در 7 سالگی قرآن را حفظ کرد. مدتی در محضر یک معلم سنی بود که
این، باعث شد که در نوجوانی راهی دانشگاه «الازهر» مصر شود و در آنجا
علوم اسلامی را فرا گیرد. از آغاز سال 1908 میلادی، که دانشگاه قدیمی
غیرمذهبی مصر تأسیس شد، او به آنجا رفت و از محضر درس استادان خارجی بهره
های فراوان برد و زبان فرانسه را یاد گرفت و در رشته الهیات و ادبیات عرب
تحصیل کرد و با وجود نابینایی و تهیدستی، خیلی زود جایی برای خودش در آن
دانشگاه باز کرد. اولین دانش آموخته این دانشگاه بود که به دریافت دکترای
(پی اچ دی) نائل شد و رساله دکترای خود را تحت عنوان «ذکری ابو علاء =
یادبود ابو العلاء» نوشت.
در همین سال از طرف دانشگاه مصر به فرانسه رفت و در دانشگاه «مونیلیه»
شروع به تحصیل کرد. سال 1919 م، رساله دکترای دیگری درباره "ابن خلدون" و
فلسفه اجتماعی او نوشت. مجددا به مصر برگشت و استاد تاریخ قدیم یونان و
رم شد و تا سال 1925، در همین سمت بود. از همین سال به بعد در دانشکده
ادبیات، استاد تاریخ عرب و از بنیانگذاران دانشگاه "اسکندریه" شد. طه
حسین، از محدودیت تفکر استادان خودش رنج می برد به گونه ای که وقتی سال
1926، کتاب معروف خود «فی شعر ال جاهلی» را منتشر کرد و منکر شعر جاهلی
شد، غوغائی سخت برپا شد که مجبور شدند نسخه های کتاب را جمع آوری کنند.
طه، در سال 1928 م رئیس دانشکده ادبیات و سال 1950 م، وزیر فرهنگ شد. در
دوران وزارت خود، تعلیمات متوسطه و تعلیمات فنی را رایگان کرد و قصد داشت
که تعلیمات دانشگاهی را نیز رایگان کند که موفق نشد. زیرا معتقد بود که
آموزش، برای مردم مانند آب و هوا امری ضروری است و بر اهمیت دموکراتیک
بودن آموزش و تحصیل، همیشه تأکید داشت. از سال 1952 م، به بعد فقط به
کارهای ادبی و تحقیقی پرداخت و یکی از هواداران سرسخت انقلاب 1952 مصر
بود. طه حسین، علاوه بر درجه دکترا دانشگاه فرانسه و قاهره، دکترای
افتخاری از دانشگاه کمبریج و مادرید و دارای نشان لژیون دونور بود و عضو
چندین مجمع علمی بود. وی در 14 اکتبر سال 1973 میلادی در سن 84 سالگی
درگذشت. او رمان ها و رساله های بسیاری نوشت ولی بیشتر در غرب، به خاطر
زندگینامه خود نوشته اش، بنام «الایام = روزگار» مشهور شد. آثار دیگری از
او هست که برخی از آنها عبارتند  از:

1- قادة ال فکر = پیشروان فکر
2- حدیث ال اربعاء = سخن روزهای چهارشنبه
3- فی ال شعر ال جاهلی؛ که بعدها به صورت فی ال ادب ال جاهلی چاپ شد.

بعضی از آثار فارسی او عبارتند  از:
1- بیچاره طفل! ترجمه (الایام)
2- گفت و شنود فلسفی در زندان ابو علاء معری
3- قسمتی از «ال فتنه ال کبری» تحت عنوان انقلاب بزرگ و قسمتی دیگر از آن
تحت عنوان علی علیه السلام و فرزندانش
4- آئینه اسلام
5- در پیرامون سیره نبوی
6- رؤیاهای شهرزاد
7- وعده راست ...

امید که طاها حسین های دیگری از بین نابینایان جهان و
بویژه ایران قد بر افرازند.